De ontmoeting!!!!
Door: Lennyheyligers
Blijf op de hoogte en volg Lenny
29 April 2012 | Brazilië, Rio de Janeiro
Daar is de dag dan eindelijk na 36 jaar ga ik mijn moeder ontmoeten. We waren netjes door aderval op het vliegveld van Maceio afgezet daar was het eerste afscheid van de familie.
We hebben beloofd dat we op portugese les gaan en zeker nog een keer terug komen met de kinderen.
Verder houden we contact via Facebook of mail.
Na een vlucht van twee en een half uur van Maceio naar rio de Janeiro kwamen we kapot aan, omdat het inmiddels 4 uur in de ochtend was.
We deden rustig aan omdat we wisten dat mijn moeder rond 6 uur in rio zou zijn.
Dus rustig de koffers van de band gehaald en even kijken waar we evt nog wat konden rusten.
We gingen maar alvast kijken waar we onze koffers evt kwijt zouden kunnen.
Dus lopen we de aankomst hal uit waarbij tante Ans heel leuk zegt zou leuk zijn als we door de deuren lopen dat je moeder daar dan zou staan.
Zij liep voorop dus iets eerder door de deur roept ze kei hard Lenny en Bart!!!!!!
Staan daar twee vrouwen met een papiertje met onze namen.
Dat waren ze mijn moeder Iracema en mijn half zusje Edjane.
Wat een verassing en een emotioneel moment.
Maar wel fijn dat het meteen zo was want ik voelde me erg ongemakkelijk de uren ervoor.
Het voelde meteen goed en vertrouwd.
Maar wat nu we spreken geen Portugees ???
Gelukkig spreekt tante Ans een aardig woordje Spaans en daar hadden we ons al die dagen zonder ome Andre ook al aardig mee gered.
We besloten om ergens even rustig te gaan zitten en wat te drinken en dan evt de ambassade bellen voor en tolk dat hadden we al aangevraagd.
Staan tante Ans en ik bij een restaurantje om koffie te halen komt die leuke jongen naast ons staan die ons ook al aansprak in Maceio voordat we het vliegtuig in gingen omdat we wat in het Engels aan de steward vroegen en die geen Engels sprak. Vroeg hij of het nu duidelijk was want hij sprak aardig Engels.
Dus tante Ans vroeg meteen of hij evt even tijd had om wat te vertalen, ja dat had hij gelukkig want het was toch nog te vroeg voor de bus die zou pas na 6 uur rijden.
Wij even kort verteld wat er nu precies aan de had was en hij vond het wel erg interessant natuurlijk.
Hij zei vraag maar wat je wil ik vertaal terwijl hij zijn koffie op dronk en zijn broodje at.
Nou Iracema deed haar verhaal en pakte twee kleine pasfototjes uit haar tas van mij dat was het enige wat ze van me had en van mij wist.
En verder nog hele verhalen maar dat kan ik zo niet vertellen dan word het teveel typen.
We hebben veel gevraagd en verteld in een korte tijd maar zijn alles wat we wilde horen en vragen te weten gekomen.
Het was inmiddels al half 8 en de jongen wilde nu toch echt de bus pakken we dankte hem hartelijk en wisselde weer mail adressen uit.
Daar zaten we dan op rio airport s' morgens om 8 uur met alle vragen al beantwoord.
En ons vliegtuig zou s' avond pas om 20: 00 weer naar Amsterdam gaan.
Wat doen we, die jongen die vertaalde zei ook al dat we gewoon rio in moesten gaan.
Hij zou zijn moeder even bellen want die wist nog wel iemand die ons zou kunnen helpen ,maar die was er helaas niet.
Hij is toen samen met Bart opzoek gegaan naar kluisjes voor onze koffers en een taxi.
Iracema en Edjane vonden het ook wel wat want zij waren ook nog nooit in rio geweest.
Daar gingen we dan opzoek naar de kluisjes en de taxi.
Maar rio airport is groot dus hebben ze veel van die platte lopende banden voor ons heel normaal voor mijn moeder dus niet die vond het dood eng dus Ans en ik namen haar tussen ons in de band op.
Ze keken hun ogen uit vlietuigen hadden ze ook nog nooit van zo dichtbij gezien.
Koffers opgeborgen in de kluisjes hup in een taxi rio in.
We gingen opweg naar de suikerberg,eenmaal aangekomen vonden ze de kabelbaan toch wel erg spannend en waren dus erg blij dat Bart er ook niet in ging.
We deden dit dus allemaal zonder tolk ja alleen met tante Ans en haar Spaans.
Door naar de copacabana de zee vond Edjane helemaal geweldig Iracema vond het maar eng die hoge golven. Wij foto's maken maar hun hadden ook een toestel bij dus er werden aardig wat foto's gemaakt.
De taxi chauffeur wist de juste plekjes en reed ons langs de mooie dingen waar we even eruit en weer verder gingen.
Het was helaas geen mooi weer in rio en de corcovado(Christus beeld) was de hele tijd in de wolken.
We gingen er toch naar toe, een hele mooie route omhoog.
Stonden we daar bij de corcovado 36 jaar later met mijn moeder en half zusje wat bijzonder was dat.
Daar voelde ik heel sterk dat ons pa mij heel erg geholpen had en wat zou hij dit verhaal geweldig hebben gevonden.
Het werd steeds later en we werden ook steeds vermoeider. Edjane en Iracema hadden tijdens hun busrit van 14 uur ook niet veel geslapen en waren ook doodmoe.
Terug op het vliegveld hebben we nog wat gegeten en gekletst.
Ik had al twee mapjes met foto's van thuis aan haar gegeven waar ze heel blij mee was en tante Ans een paar tennisballen.
Toch wilde ik nog wat geven, iets persoonlijks dus heb ik haar mijn horloge gegeven waar ze heel blij mee was hij stond nog op de nederlandse tijd .
Maar toen was het moment weer aangekomen om afscheid te gaan nemen we hadden toch een hele bijzondere dag gehad en elkaar bijna 12 uur gezien en gevoeld.
Dat maakt 36 jaar natuurlijk niet goed maar lang leven de computer en mijn zus Edjane blijven we contact houden.
Het afscheid viel erg zwaar bij ons allemaal maar was de goede afsluiting van onze zoektocht.
Een reis om nooit meer te vergeten!!!!!!!!!!
We hebben beloofd dat we op portugese les gaan en zeker nog een keer terug komen met de kinderen.
Verder houden we contact via Facebook of mail.
Na een vlucht van twee en een half uur van Maceio naar rio de Janeiro kwamen we kapot aan, omdat het inmiddels 4 uur in de ochtend was.
We deden rustig aan omdat we wisten dat mijn moeder rond 6 uur in rio zou zijn.
Dus rustig de koffers van de band gehaald en even kijken waar we evt nog wat konden rusten.
We gingen maar alvast kijken waar we onze koffers evt kwijt zouden kunnen.
Dus lopen we de aankomst hal uit waarbij tante Ans heel leuk zegt zou leuk zijn als we door de deuren lopen dat je moeder daar dan zou staan.
Zij liep voorop dus iets eerder door de deur roept ze kei hard Lenny en Bart!!!!!!
Staan daar twee vrouwen met een papiertje met onze namen.
Dat waren ze mijn moeder Iracema en mijn half zusje Edjane.
Wat een verassing en een emotioneel moment.
Maar wel fijn dat het meteen zo was want ik voelde me erg ongemakkelijk de uren ervoor.
Het voelde meteen goed en vertrouwd.
Maar wat nu we spreken geen Portugees ???
Gelukkig spreekt tante Ans een aardig woordje Spaans en daar hadden we ons al die dagen zonder ome Andre ook al aardig mee gered.
We besloten om ergens even rustig te gaan zitten en wat te drinken en dan evt de ambassade bellen voor en tolk dat hadden we al aangevraagd.
Staan tante Ans en ik bij een restaurantje om koffie te halen komt die leuke jongen naast ons staan die ons ook al aansprak in Maceio voordat we het vliegtuig in gingen omdat we wat in het Engels aan de steward vroegen en die geen Engels sprak. Vroeg hij of het nu duidelijk was want hij sprak aardig Engels.
Dus tante Ans vroeg meteen of hij evt even tijd had om wat te vertalen, ja dat had hij gelukkig want het was toch nog te vroeg voor de bus die zou pas na 6 uur rijden.
Wij even kort verteld wat er nu precies aan de had was en hij vond het wel erg interessant natuurlijk.
Hij zei vraag maar wat je wil ik vertaal terwijl hij zijn koffie op dronk en zijn broodje at.
Nou Iracema deed haar verhaal en pakte twee kleine pasfototjes uit haar tas van mij dat was het enige wat ze van me had en van mij wist.
En verder nog hele verhalen maar dat kan ik zo niet vertellen dan word het teveel typen.
We hebben veel gevraagd en verteld in een korte tijd maar zijn alles wat we wilde horen en vragen te weten gekomen.
Het was inmiddels al half 8 en de jongen wilde nu toch echt de bus pakken we dankte hem hartelijk en wisselde weer mail adressen uit.
Daar zaten we dan op rio airport s' morgens om 8 uur met alle vragen al beantwoord.
En ons vliegtuig zou s' avond pas om 20: 00 weer naar Amsterdam gaan.
Wat doen we, die jongen die vertaalde zei ook al dat we gewoon rio in moesten gaan.
Hij zou zijn moeder even bellen want die wist nog wel iemand die ons zou kunnen helpen ,maar die was er helaas niet.
Hij is toen samen met Bart opzoek gegaan naar kluisjes voor onze koffers en een taxi.
Iracema en Edjane vonden het ook wel wat want zij waren ook nog nooit in rio geweest.
Daar gingen we dan opzoek naar de kluisjes en de taxi.
Maar rio airport is groot dus hebben ze veel van die platte lopende banden voor ons heel normaal voor mijn moeder dus niet die vond het dood eng dus Ans en ik namen haar tussen ons in de band op.
Ze keken hun ogen uit vlietuigen hadden ze ook nog nooit van zo dichtbij gezien.
Koffers opgeborgen in de kluisjes hup in een taxi rio in.
We gingen opweg naar de suikerberg,eenmaal aangekomen vonden ze de kabelbaan toch wel erg spannend en waren dus erg blij dat Bart er ook niet in ging.
We deden dit dus allemaal zonder tolk ja alleen met tante Ans en haar Spaans.
Door naar de copacabana de zee vond Edjane helemaal geweldig Iracema vond het maar eng die hoge golven. Wij foto's maken maar hun hadden ook een toestel bij dus er werden aardig wat foto's gemaakt.
De taxi chauffeur wist de juste plekjes en reed ons langs de mooie dingen waar we even eruit en weer verder gingen.
Het was helaas geen mooi weer in rio en de corcovado(Christus beeld) was de hele tijd in de wolken.
We gingen er toch naar toe, een hele mooie route omhoog.
Stonden we daar bij de corcovado 36 jaar later met mijn moeder en half zusje wat bijzonder was dat.
Daar voelde ik heel sterk dat ons pa mij heel erg geholpen had en wat zou hij dit verhaal geweldig hebben gevonden.
Het werd steeds later en we werden ook steeds vermoeider. Edjane en Iracema hadden tijdens hun busrit van 14 uur ook niet veel geslapen en waren ook doodmoe.
Terug op het vliegveld hebben we nog wat gegeten en gekletst.
Ik had al twee mapjes met foto's van thuis aan haar gegeven waar ze heel blij mee was en tante Ans een paar tennisballen.
Toch wilde ik nog wat geven, iets persoonlijks dus heb ik haar mijn horloge gegeven waar ze heel blij mee was hij stond nog op de nederlandse tijd .
Maar toen was het moment weer aangekomen om afscheid te gaan nemen we hadden toch een hele bijzondere dag gehad en elkaar bijna 12 uur gezien en gevoeld.
Dat maakt 36 jaar natuurlijk niet goed maar lang leven de computer en mijn zus Edjane blijven we contact houden.
Het afscheid viel erg zwaar bij ons allemaal maar was de goede afsluiting van onze zoektocht.
Een reis om nooit meer te vergeten!!!!!!!!!!
-
29 April 2012 - 18:01
Gerard En Marlies:
Lenny, Bart en Ans,
wat bijzonder om te lezen hoe Lenny haar moeder en zus ontmoet heeft. Wat fijn dat jullie nu via de computer contact kunnen houden. Alle goeds voor jullie en je familie in Brazilië. -
29 April 2012 - 18:07
Gerjan:
Lenny: GEWELDIG MEID, proficiat....wat zal dat een geweldige ervaring zijn geweest. Idd iets om nooit te vergeten, en dit pakken ze je niet meer af......nog lekker lang nagieten..xx
-
29 April 2012 - 19:54
Oom Koos Uit Hoorn:
wat ben ik blij dat je dit hebt mogen meemaken. dit vergeet je nooit meer en is belangrijk voor je verdere leven. Als we elkaar ontmoeten inAsten of Hoorn hoor ik graag verdere details.Groeten een Bart, Nel en Zjos. -
29 April 2012 - 20:09
Kim:
Super fijn deze afsluiter!!
-
29 April 2012 - 20:32
Madelon:
Wat een geweldig einde van een fantastische reis! Bedankt dat ik het -ook vandaag op Schiphol- van zo dichtbij heb mogen mee maken. Ik vond het erg leuk om kennis gemaakt te hebben met jouw gezin. Jullie zijn echte schatjes, allemaal! Geniet van elkaar en van deze ervaring en heel veel sterkte overmorgen alweer.. pff
Liefs
Madelon
-
29 April 2012 - 20:56
Ilse Cortooms:
wow Lenny wat een verhaal, geweldig dat je zoektocht zo geslaagd is en je je moeder hebt kunnen ontmoeten
kippenvel echt!!!! -
29 April 2012 - 21:19
Paul En Marijke:
Hoi Lenny en Bart,
Wat een geweldig slot van een prachtig verhaal. Ontroerend mooi zoals je deze tien dagen beschreven hebt en ons deelgenoot heb willen maken van deze spannende ervaring. Dit slot verhaal sloeg weer alles. Emotioneel en prachtig verteld. Wat moet dit een heerlijk gevoel geven. Bedankt voor deze boeiende weblog van jullie reis. Wij hebben het met veel genoegen gelezen.
Liefs Paul en Marijke -
29 April 2012 - 21:26
Hans:
Allerbeste Lenny, Bart en Ans,
Ontroerend.
Geroerd.
Zouden ze van bovenaf toch helpen?
Samen sterk.
Alle goeds voor iedereen.
Tot snel.
Gegroet.
Hans -
30 April 2012 - 08:21
Toon,:
Lenny,
Wat een mooi verhaal. Het was heel apart dat wij om op deze manier met jullie mee mochten reizen. Wij vonden het ook erg spannend en wat is het toch fijn Lenny dat jij je moeder mocht ontmoeten. Ik denk ook dat onze Ad op de een of andere manier jullie bij deze reis heeft geholpen, en wat zou hij toch trots op je zijn geweest!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
